حسین [پیش از خروج از مکه] بایستاد و خطبه خواند
سپاس خداوند راست
آن چه او خواهد، همان شود
هیچ کس را قوت بر کاری نیست، مگر به اعانتِ او
و درودِ خداوند بر رسولِ او باد
آن چه او خواهد، همان شود
هیچ کس را قوت بر کاری نیست، مگر به اعانتِ او
و درودِ خداوند بر رسولِ او باد
مرگ بر فرزندانِ آدم چنان بسته است
که گردنبند بر گردنِ دخترِ جوان
و چه سخت آرزومندم به صحبتِ اسلافِ خود
چنان که یعقوب مشتاق یوسف بود
و برای من برگزیده و پسندیده گشت زمینی
که پیکرِ من در آن افکنده شود
باید بدان زمین برسم
و گویی من می بینم بند بندِ مرا گرگانِ بیابانها از یکدیگر جدا می کنند
میان نواویس وکربلا
و شکم های تهی و انبان های گرسنه ی خود را بدان انباشته و پر می سازند
گریزی نیست از آن روزی که به قلمِ قضا نوشته شده است
هر چه خدای پسندد
پسندِ ما خاندانِ رسالت همان است
شکیبایی نماییم بر بلای او
که او مزدِ صابران را تمام عطا کند
قرابتِ رسول
که به منزلتِ پودِ جامه با آن حضرت به هم پیوسته اند
از وی جدا نمانند
بلکه در بهشت برای او فراهم گردند
و چشمِ پیغمبر بدان ها روشن شود
و خدای وعده ی خود را راست گرداند
هر کس خواهد جانِ خویش را در راهِ ما دربازد
و خود را برای لقای پروردگارِ خود آماده بیند
با ما بیرون آید
که من بامدادان روانه شوم، ان شاءالله تعالی*
حسین همراهانِ خود را بخواند
و هر یک را ده دینار داد
با شتری که بار و توشه ی آنها را بر دارد
و با او هشتاد و دو تن بود
از شیعیان و دوستان و بستگان و اهل بیت
_____________________
- کتاب آه، ترجمه نفس المهموم شیخ عباس قمی، صص 116 و117
- من كان باذلاً فینا مهجته، و موطناً على لقاء الله نفسه، فلیرحل معنا، فإننی راحلٌ مصبحاً إن شاء الله تعالى
گودر جوذی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر